'Ontspanning is alles'
Vrijdagavond stond er, tussen het inpakken voor een trainingskamp in Portugal door, nog een wedstrijd op de planning die ik als training zou lopen. Een mooi moment om mijn wedstrijdvoorbereiding voor de wedstrijd van dit weekend te doen, de wedstrijd waar ik nu al lange tijd naartoe leef. Vandaag lag er dus totaal geen druk op mijn schouders en zo kon ik heel ontspannen lopen. Vanaf de start liet ik eventuele concurrenten dus ook al heel gemakkelijk weglopen en liep wat rustiger mee in de achtervolgende groep vanwege dat hogere doel later dit weekend. Met tegenwind tijdens de eerste twee kilometer en nog ruim anderhalve kilometer over het strand te gaan was dit nu niet het moment om aanvallend te lopen. Ik handhaafde mezelf, maar al snel bleek ik ook de snelste te zijn van de achtervolgende groep. Er was een loper die achter mij lekker uit de wind wilde volgen, maar daar had ik even geen zin in. Een korte versnelling was hiervoor de oplossing en ik liep me los. Bij doorkomst op het 2-kilometer-punt in moderate tempo was ik van plan er nog minstens één in dat tempo te gaan lopen. Uiteindelijk werd dat zelfs anderhalve kilometer, maar bij het oplopen van het strand bleek al dat dat pittig genoeg zou zijn. Zou ik nog wel wat specifieke tempo’s gaan doen of progressief doorlopen?
In het eerste stuk op het strand viel de kopgroep ook al snel uit elkaar, ieder zocht zijn eigen weg op zoek naar het best te belopen stuk. Zelf was ik daar niet zo treurig om en volgde de kortste weg, ik probeerde een denkbeeldige lijn uit te leggen die ik met een kortere pas af zou gaan leggen. Een goede tactiek, want een voor een haalde ik zelfs wat lopers uit de snel gestarte groep in en zo ging ik op jacht naar de de koploper in de wedstrijd. Nadat ik op drieënhalve kilometer al een versnelling had gedaan kon ik na een korte pauze gelijk al de aansluiting vinden en knalde er direct overheen met de tweede versnelling. Voor ik het door had zaten we alweer bij de volgende strandopgang die ik vrij relaxt in moderate tempo op probeerde te lopen, want de versnelling was alweer achter de rug. Ook keek ik even om hoe groot het gaatje nu eigenlijk was en dat was een meter of vijftien denk ik, maar wat na een rappe afdaling ook bleek was dat de Finish zo goed als om de hoek was van dit punt. Zo zette ik dus nog even iets aan en controleerde ik mijn koppositie tot aan de Finish. Geheel onverwacht toch gewonnen en fris ontspannen over de meet, maar belangrijker nog: een extra dosis zelfvertrouwen voor morgen!