"Strijd met de Spartanen"
Zaterdagavond tipte Bert mij over een wedstrijd in Noordwijk aan Zee, de wedstrijd die ik afgelopen jaar in aanloop naar het NK Atletiek al eerder had gewonnen. Na wat rekenen en dit kleine zetje besloot ik zondag weer mee toe doen aan deze leuke wedstrijd. Het weer was dit jaar lekker weer voor een stranddag, maar om een wedstrijd te lopen was het niet ideaal. Vandaag stond er voor mij gelukkig een training op het schema die ik prima in mijn training kon integreren zonder de druk om te moeten presteren. Al vroeg vertrok ik naar Noordwijk aan Zee om een mooi resultaat neer te zetten, prioriteit was natuurlijk een goede trainingsprikkel.
Vandaag stonden er lange tempoblokken op het programma, want deze week zit ik in de tweede van mijn aanloop naar een najaarsmarathon. Na de het nodige inlopen, heen en weer, was duidelijk dat ik mijn startnummer bij de start zou ontvangen. Dus ging ik eerst nog even een halve training afwerken, nummer snel opspelden, en vervolgens zou ik de rest van de training tijdens de wedstrijd doen. Zo gezegd/bedacht, zo gedaan en een kleine vijf minuten voor de start was ik terug om me bij de snelle lopers op de eerste rij aan te sluiten. Om me heen zag ik al bekende gezichten en ik was dus benieuwd wat zij vandaag allemaal van plan waren. Zouden ze harder starten? Zouden ze achter me aan gaan lopen? Hoe bevalt het nieuwe parcours? Zou het nog warmer worden? Genoeg vragen die tijdens het tweede deel van de training beantwoord zouden gaan worden.
Het startschot volgde en we waren onderweg voor een mooie editie zonder regen zoals het voorgaande jaar. Even dacht ik me al snel los te hebben gelopen van de rest, maar een aantal lopers van AV Sparta liep achter mij aan en toch voelde ik me wel een beetje een soort van opgejaagd prooi nu. Met nu en dan even om te kijken en vervolgens weer te focussen op mijn eigen training bleven ze dicht achter me lopen en de vraag was hoe lang dat zou gaan duren en wanneer ze toe zouden slaan. Ruim twee kilometer lang bleef dit ongewijzigd, maar toen ik ze aanspoorde gewoon door te lopen en niet op mij te letten kwam er één van hen voorbij zetten. Korte tijd liep hij een heel klein stukje voor ons uit, met de andere twee nog steeds in ons spoor, om rond het 3-kilometer-punt de kop weer over aan mij te laten na een van tempoversnellingen die dit blok erbij waren gekomen als extra prikkel. Zo liep ik nog even een kleine kilometer met twee overgebleven Spartanen in de achtervolging, maar met weer een tempoversnelling ontstond er een klein gaatje. Zo’n halve kilometer verder hield het derde blok op en kon ik in een rustiger tempo op adem komen. Bij deze vertraging werd ik ook al snel weer gepasseerd door de snelste Spartaan van vandaag die vervolgens langzaam op mij uitliep. Het was wel fijn even een bekertje water aan te kunnen pakken dankzij de tempovertraging om rond het 5-kilometer-punt te beginnen aan het laatste tempoblok van de training.
Het gat tot de snelle Spartaan, een van de twee Michael’s, was waarschijnlijk een kleine honderd meter groot. Niet onmogelijk, tenzij hij natuurlijk genoeg over zou hebben om de tweede helft van de race progressief door te lopen. Ergens was dat wel uitdagend en klonk er provocerend stemmetje in mijn hoofd met de mededeling zo snel mogelijk naar hem toe te lopen, te passeren en even op hem uit te lopen met een versnelling. Niet de verstandigste keuze met het oog op tactisch gebied bij het simuleren van het marathon-tempo en dus verdween dat stemmetje. De uitdaging was nu een zo stabiel mogelijk tempo vast te houden en als ik hem bij zou halen te hopen was dat hij het tempo niet lang zou kunnen volgen. Geen gek idee, want een wedstrijd over tien kilometer is met ruim vijf kilometer te hebben gelopen nog lang niet voorbij natuurlijk!
Voordeel was dat ik het persoonlijk fijn vind dat technische aspecten in een parcours, zoals heuvel op en af lopen, de wedstrijd leuker maken. Fysiek kan het slopend zijn, maar iets pittiger heuvel op of vals plat omhoog lopen vind ik fijner dan, ongecontroleerd, heuvel af lopen in hoog tempo. Nu verliep het parcours op dit punt dan ook vals plat omhoog en kwam het aan op mijn specialiteit, als ik zo vrij mag zijn het zo te noemen. Het werd wat pittiger met behoud van het tempo, maar het voordeel was dat ik snel inliep op de man die even geleden de koppositie van mij had overgenomen. Nog voor we echt boven aan de heuvel waren, die overigens wel vrij lang was, had ik hem ingehaald en kwamen we vrij snel voorbij het 6-kilometer-punt. Ik voelde me nog sterk en had het gevoel dat ik er misschien nog wel een extra tempoblok aan vast zou kunnen plakken. Dat deed mij besluiten het tempoblok te verlengen tot aan de Finish. We liepen door naar het 7-kilometer-punt en daar werd ook de laatste strijd met de Spartanen gestreden. Het was er nog maar een, maar hij wist niet van opgeven.
Even later was de strijd dan toch gestreden door toch nog heel eventjes kort te versnellen om hem te testen. Hij kon niet volgen, er ontstond een kleine voorsprong en vervolgens liep ik heel langzaam steeds weer iets verder op mijn achtervolger uit. Bij het 8-kilometer-punt was het gat al redelijk groot, maar nu begon ik ook wel wat last te krijgen van de combinatie van warmte en tegenwind. Ik probeerde me niet uit het veld te laten slaan door het tempo toch zo lang mogelijk vast te houden met als opdracht de laatste kilometer nog net even iets meer te geven en het tankje bijna leeg te gaan lopen. Het bordje van de wedstrijd over vijf kilometer, het 4-kilometer-punt, passeerde ik en het verbaasde me eigenlijk dat die van het 9-kilometer-punt er niet naast stond. Wellicht dat het laatste stuk van de 5-kilometer-wedstrijd iets anders verliep, maar gelukkig volgde het bordje dat ik zocht daarna ook snel. Nog even aanzetten en vasthouden tot aan de finish, dan zou mijn training meer dan geslaagd zijn en kon ik mijn titel van vorig jaar zelfs ook nog prolongeren!
De laatste kilometer was de zwaarste. Het bleek dat mijn tankje, met nog een halve kilometer te gaan, toch al aardig leeg was geraakt. Gelukkig had ik in de verte de boog vóór de finish nu constant in mijn vizier en bleef dat vizier ook alleen nog maar naar voren gericht. In mijn hoofd begon ik al af te tellen en om me op te peppen probeerde ik in mijn gedachten alle mooie herinneringen van mijn laatste gelopen marathon in Rotterdam in 2014 naar boven te halen toen ik de Coolsingel over vloog naar mijn debuuttijd van twee uur en drieëntwintig minuten (netto). Ergens werkte dit en zette ik de laatste tweehonderd meter, net als toen, nog eventjes aan. Kijkend op mijn klokje telde ik af tot ik nog maar een meter of vijftig van de finish was verwijderd. Bert, de speaker, had in zijn commentaar gelukkig al aangegeven dat de boog niet de finish was en dat was nog voor ik besloot een kleine eindsprint eruit te persen. Zo liet ik het bij een tempoversnelling en kwam ik wederom als winnaar van de 10 van Noordwijk over de streep. Het tankje was leger dan ik had verwacht en de warmte had ook flinke invloed gehad op de vochthuishouding, dus snel pakte ik een fles water en wat fruit. Het mooie parcours, leuke publiek, goede organisatie en mooie weersomstandigheden zorgden ongetwijfeld voor een grandioos succes voor mij en velen met mij!