'Ons verdiende pannenkoek!'
Het begon wederom met een idee in de week van tevoren en op de ochtend zelf pas bepaling of er ook een uitvoering van het plan zou zijn. De Voorschotenloop leek mij bij uitstek een kans om de trainingsprikkel in te passen met als bonus een dikke vette pannenkoek en weerzien met een goede vriend. Ideaal toch zou je zeggen?
Goed, zo vertrok ik naar Leiden... Leiden? Ja, eerst nog even om via Leiden om Marjolein te helpen en vervolgens door naar Voorschoten om mezelf naar een goede training te gaan helpen. Daar kwam ik kort na de inschrijving en vlak voor de start ook die goede vriend tegen, wanneer hij kan komt Matthew even kijken of ik mijn best nog een beetje doe met lopen!
Vlak voor de start kwam ik ook Stanislas weer tegen, een oude bekende die het mij in deze regio soms nog lastig wist te maken om als snelste over de meet te komen. Twee jaar geleden kon hij lang mee op de 10 kilometer van de Golden Tenloop in Delft, maar wist ik hem pas in de laatste kilometers van me af te schudden. Vandaag zou ik dat kunstje zeer waarschijnlijk niet gaan flikken, want als hij meedoet gaat hij in veel gevallen ook gewoon zo hard mogelijk. Wellicht dat hij, naar eigen zeggen, door minder trainingen toch wat uit vorm was en ik daardoor toch misschien wel mee kon dingen om de hoogste tree op het podium. Na een betere blik op het startveld was dat waarschijnlijk ook nog een moeilijke opgave, want er stonden minstens twee andere snelle regionale lopers aan de start die het mij ongetwijfeld niet cadeau zouden geven!
Om 12:10 klonk het startschot en we stoven weer weg, ieder op jacht naar zijn/haar eigen doel. Mijn doel moest ik niet uit het oog verliezen, dat was natuurlijk het draaien van een weer een goede training op weg naar mijn volgende hoofddoel, de Parelloop over twee weken!
De eerste kilometers mochten vrij ontspannen en in redelijk tempo liep ik lekker mee met de rest en tot aan het punt waar de 10-kilometer-lopers afzwaaiden kon ik mooi meelopen in een vast tempo. Voordat ik naar rechts afsloeg voor de langste afstand, 10 Engelse Mijl, had ik al een idee dat er ongeveer vier lopers voor mij zaten. Eentje zat ik al op de hielen, maar met niet al te gekke ideeën liep ik behouden achter hem aan.
Pas op zeven kilometer sloot ik me bij hem aan en ik merkte dat hij me probeerde voor te blijven met wat korte tempoversnellingen tussendoor. ‘Geen zorgen, geen gekke dingen...Focus op je eigen doel’ dacht ik bij mezelf, want straks mocht ik pas echt los. Straks was eigenlijk zo rond het 8-kilometer-punt, maar ik had van tevoren toch maar besloten dit wat uit te stellen omdat er dan veel korte bochtjes en mogelijk onverharde paden in het parcours zaten wat mogelijk alleen maar een risico zou zijn op gekke dingen. Nog even wat langer geduld en nadat ik de eerste loper voor mij had ingehaald liep hij samen nog even met me te kletsen. Kort daarna zaten we alweer bij het 10-kilometer-punt en was het tijd om te versnellen, vlak hiervoor had ik nog twee andere snelle mannen zien lopen. En Stanislas? Niet te bekennen, die had zijn voorsprong waarschijnlijk al behoorlijk uitgebouwd en ongetwijfeld een goede benen vandaag!
Het tempo ging flink omhoog en dat was wel even behoorlijk pittig. Ook had ik mezelf al gerust gesteld dat het beoogde tempo met vele bochtjes in het parcours en terug flinke tegenwind te hebben zeer waarschijnlijk niet haalbaar zou zijn. De eerste kilometer wees nog iets anders uit, maar de tweede werd ik geconfronteerd met de invloed die de wind had. Nu was het zaak door te zetten en er gewoon zo veel mogelijk uit te halen tot aan de streep. Als ik het tempo die laatste zes kilometer vol had weten te houden dan had ik straks misschien nog wel een tweede pannenkoek verdiend toch zeker?! Terug naar de race...Nog 4 kilometer te gaan en ik had in de verte al wel zicht op de volgende loper die zich voor mij in de race begaf, de nummer drie. Dit kreeg ik onderweg te horen, dus was benieuwd of ik deze snelle man bij zou gaan halen voor we bij de streep aan zouden komen. Of zou een eindsprint nog nodig zijn?
Kilometer voor kilometer, waarin de kilometertijden aardig gehandhaafd bleven, kwam ik steeds iets dichter bij hem en zigzaggend tussen de langzamere 10-kilometer-lopers door kon je je helaas ook niet verstoppen voor de tegenwind. Met nog twee kilometer te gaan was ik bijna bij hem, nog even het tempo doorzetten en bedenken wat ik zou gaan doen als ik bij hem aan kon sluiten. Voor ik het wist was dat moment gekomen en omdat hij inhield voor een haakse bocht knalde ik het tempo gewoon lekker hard door en schoot hem in die bocht voorbij. Voor mijn idee was het nu doorlopen met ogen dicht en niet denken maar doen... Natuurlijk moest ik die ogen goed gebruiken om nog meer langzamere 10-kilometer-lopers te passeren en waar nodig ontwijken. Mentaal extra pittig, want het was al meer dan genoeg om mijn tempo zo hard mogelijk door te trekken op weg naar de meet!
Ineens schoot me te binnen dat ik een stuk in het parcours nog herinnerde, want ik had hier al eens eerder gelopen een paar jaar terug. Het 15-kilometer-punt naderde ik en dat stuk kenmerkte zich door een haarspeldbocht door de straten van Voorschoten. Met een beetje handigheid manoeuvreerde ik me tussen de lopers door in deze bocht en ineens zat ik achter de nummer twee in de wedstrijd, wat ik van de toeschouwers langs het parcours op had gevangen. Het duurde niet lang of Wilfred, de nummer twee in de wedstrijd dus, had dit ook door en probeerde nog heel even door te versnellen. Dit duurde niet lang en hij gaf al snel op, maar eigenlijk had ik ineens wel zin in een leuke strijd tot aan de streep. Ik vlamde niet veel later voorbij en had mijn gedachten in tunnelvisie gekregen richting de Finish.
Een snelle laatste kilometer maakte ook mijn gemiddelde tempo nog net iets sneller en met een gemiddelde van drie minuten en zes seconden per kilometer stoof ik op de Finishlijn af. Deze wedstrijd had me voor mijn gevoel flink te pakken gehad en het tankje was behoorlijk op aan het raken, maar ik was er wel al bijna! Nog zo’n driehonderd meter te gaan...tweehonderd...honderd....vijftig...Finish!
Met een nette eindtijd van vierenvijftig minuten en negentien seconden passeerde ik de streep als tweede. Dit was natuurlijk niet het hoofddoel, want dit was een slopende en zeer goede pittige prikkel op weg naar beter tijden! Na de prijsuitreiking, en eerst wat gezondere voeding naar binnen te hebben gewerkt, vertrokken we naar ‘Ons Pannenkoek’ om onze verdiende pannenkoek(en) te gaan scoren!