“Tweede plaats met een gouden randje"
Dit jaar besloot ik een week tevoren om deel te nemen aan de traditionele Run Bike Run van Pijnacker. Knelpuntje: zonder hardlopen geen Run Bike Run…
Waarschijnlijk stel jij jezelf nu de vragen:
En:
Op de eerste twee vragen ga ik antwoord geven, de derde vraag daar zou ik wel tig kantjes over kunnen schrijven/typen… Kort samengevat: studie, privé, blessures, werk, verhuizing, etc.…
Goed, we gaan er nu uitgebreid voor zitten en van dit verslag genieten!
De afgelopen maanden was ik aangewezen op ‘alternatieve training’, maar eigenlijk was ik daar wel klaar mee. Nu tijd nemen om mijn lichaam te ‘resetten’ en straks weer sterker terug te komen ( © Rik Bisschop), en misschien zelfs op een andere discipline. Dus zou Run-Bike-Run naar mijn mening het meest voor de hand liggende zijn. Niet op de weg, maar lekker crossen in het terrein.
In oktober ging ik over tot aanschaf van een mountainbike (MTB), als hier te veel en lang was nagedacht had ik mezelf ervan weerhouden met de reden: te risicovol voor vervolg van mijn hardlooparrière. Gelukkig heb ik leren loslaten en een MTB sluit mooi aan bij mijn karakter, en de motivatie om het onderste uit de kan te halen is er nog steeds!
De afgelopen weken is het herstel met sprongen vooruit gegaan, dank aan @FysiOK, en afgelopen week leek ik klaar om alternatief weer wat scherper te trainen. Stiekem had ik de Run-Bike-Run van Pijnacker op mijn lijstje staan om individueel te gaan doen, onvolledig herstel weerhield mij daarvan. Een tweede optie was DUO-team, maar mijn fysieke gestel kon de belasting van hardlopen niet of nauwelijks. Althans, niet in de vorm van willen presteren en de combinatie met mountainbiken. Met een parcoursverkenning in de benen, zondag 11 november 2018, en de wil om mee te doen ging ik op zoek naar een vervanger/vervangster voor het hardlopen. Daar was mijn marathonmaatje @René de Lange bereid om even een ‘extraatje’ te doen na de halve marathon van Monster de dag ervoor. Voor de zekerheid vroeg ik hem er een nacht over te slapen, de dag erna schreven we ons in!
Gezonde wedstrijdspanning heerste de dagen vóór de wedstrijd en mijn discipline en gedetailleerde voorbereiding kwamen goed van pas bij de voorbereiding op mijn debuut als fietser i.p.v. loper. René deed zijn ding in Monster, won de halve marathon, en zondagochtend meldden we ons voor teamdeelname aan de Run-Bike-Run Pijnacker 2018. Beiden met eigen warming-up en klaar om te vlammen!
Waarschijnlijk stel jij jezelf nu de vragen:
- Mike Teekens + hardlopen, 1+1 = 3 toch?
- Dus wie er gaat fietsen?
- Hoe (en met wie?) is het gegaan?
En:
- Waarom post je nu pas weer zo’n leuk wedstrijdverslag?
Op de eerste twee vragen ga ik antwoord geven, de derde vraag daar zou ik wel tig kantjes over kunnen schrijven/typen… Kort samengevat: studie, privé, blessures, werk, verhuizing, etc.…
Goed, we gaan er nu uitgebreid voor zitten en van dit verslag genieten!
De afgelopen maanden was ik aangewezen op ‘alternatieve training’, maar eigenlijk was ik daar wel klaar mee. Nu tijd nemen om mijn lichaam te ‘resetten’ en straks weer sterker terug te komen ( © Rik Bisschop), en misschien zelfs op een andere discipline. Dus zou Run-Bike-Run naar mijn mening het meest voor de hand liggende zijn. Niet op de weg, maar lekker crossen in het terrein.
In oktober ging ik over tot aanschaf van een mountainbike (MTB), als hier te veel en lang was nagedacht had ik mezelf ervan weerhouden met de reden: te risicovol voor vervolg van mijn hardlooparrière. Gelukkig heb ik leren loslaten en een MTB sluit mooi aan bij mijn karakter, en de motivatie om het onderste uit de kan te halen is er nog steeds!
De afgelopen weken is het herstel met sprongen vooruit gegaan, dank aan @FysiOK, en afgelopen week leek ik klaar om alternatief weer wat scherper te trainen. Stiekem had ik de Run-Bike-Run van Pijnacker op mijn lijstje staan om individueel te gaan doen, onvolledig herstel weerhield mij daarvan. Een tweede optie was DUO-team, maar mijn fysieke gestel kon de belasting van hardlopen niet of nauwelijks. Althans, niet in de vorm van willen presteren en de combinatie met mountainbiken. Met een parcoursverkenning in de benen, zondag 11 november 2018, en de wil om mee te doen ging ik op zoek naar een vervanger/vervangster voor het hardlopen. Daar was mijn marathonmaatje @René de Lange bereid om even een ‘extraatje’ te doen na de halve marathon van Monster de dag ervoor. Voor de zekerheid vroeg ik hem er een nacht over te slapen, de dag erna schreven we ons in!
Gezonde wedstrijdspanning heerste de dagen vóór de wedstrijd en mijn discipline en gedetailleerde voorbereiding kwamen goed van pas bij de voorbereiding op mijn debuut als fietser i.p.v. loper. René deed zijn ding in Monster, won de halve marathon, en zondagochtend meldden we ons voor teamdeelname aan de Run-Bike-Run Pijnacker 2018. Beiden met eigen warming-up en klaar om te vlammen!
Om 10.34 klonk het startschot en René leidde de groep naar de Sportlaan voor het eerste looponderdeel over twee ronden, of vijf kilometer. Na doorkomst liep hij niet meer op kop, maar met nog een ronde te gaan had ik niet anders verwacht hem in de top drie van duo-teams aan te zien komen in de wisselzone. Sterker nog, hij kwam met een paar tellen voorsprong als eerste aan. Helaas ging de wissel niet al te snel, maar we wisten het verval te beperken met goede communicatie. Het kunnen mijn zenuwen zijn geweest, maar ik stoof weg om te debuteren als fietser!
Fiets gepakt, barrières gepasseerd, maar in de haast was ik vergeten mijn sporthorloge aan te zetten. Even wat knopjes indrukken, wachten…, en starten maar. Inderdaad, een sporthorloge, dat is en blijft de hardloper in mij. Voorlopig gaat er dan ook geen GPS op het stuur komen, tenzij @Garmin, @Polar, @Wahoo of andere sponsor in mijn duatlon carrière wil investeren.
Fiets gepakt, barrières gepasseerd, maar in de haast was ik vergeten mijn sporthorloge aan te zetten. Even wat knopjes indrukken, wachten…, en starten maar. Inderdaad, een sporthorloge, dat is en blijft de hardloper in mij. Voorlopig gaat er dan ook geen GPS op het stuur komen, tenzij @Garmin, @Polar, @Wahoo of andere sponsor in mijn duatlon carrière wil investeren.
We zijn onderweg, kracht naar de benen en als een speer dat parcours over! Het eerst stuk nodigde niet uit om door te trappen en het zigzaggen over de schapenwei al helemaal niet. Pas nadat we de brug over waren en rechtuit langs de vaart door konden fietsen begon het leuker te worden. Hier en daar een bochtje en gas erop tot aan de brug bij het hondenbos in de Dobbeplas. Het was een achtervolging op de directe tegenstander in het klassement voor DUO’s, dus geen moment de benen stilhouden en vooral scherp blijven. Het gedeelte van het parcours in de Dobbeplas daar kon flink hard door worden gereden en probeerde ik mijn kans te benutten om hem te passeren. Het was een beetje stuiver wisselen, maar op het stuk naar en langs het virulypad reed ik op kop en werd het parcours weer even pittiger. Vervolgens reden we via een stuk terug richting het start-finish-gebied, waar hard doorfietst kon worden. Kon worden, want ik kon hem niet afschudden en dat is logisch met een ervaren fietser in de rug!
Het modderige graspad langs de manege, vlakbij start-finish, moest er goed op worden gelet. Dat bleek later toen enkele deelnemers ten val kwamen en een ander dacht het zwemonderdeel over te hebben geslagen en er toch een triatlon van wist maken. Beiden kwamen we het pad goed door en ik besloot mijn gashendel nog eens open te draaien richting de oude vuilstort achter de IKEA in Delft. Daarvoor werd een weiland deels omgeploegd, ontweken we koeienvlaaien, en ging ik eerder bijna onderuit in een bochtje direct na een bruggetje. Eerder een remfout dan een stuurfout, terwijl ik me voor had genomen zo min mogelijk te remmen!
Na het weiland leidde het parcours ons, met de directe concurrent in het wiel sinds de Dobbeplas, via ‘het wilgenpad’ verder naar het langste technische stuk in het parcours: de oude vuilstort. Samen haalden we ondertussen één voor één de individuele duatleten in, zij waren precies vier minuten eerder waren gestart dan de DUO’s en recreanten. Iedere keer gaf netjes aan dat ik ze in ging halen en of het links of rechts was, dat leek mij handiger dan roepen welke kant zij moesten aanhouden.
Het ging me goed af, soms iets TE zelfverzekerd, maar op het punt waar ik met volle overtuiging een grote plas door wilde crossen bleek de individuele atleet dat niet van plan te zijn. Ik wilde hem ontwijken en stuurde midden in de plas, was dit mijn triatlonmoment?
Nee, gelukkig niet. Ik klikte op tijd uit mijn pedaal, schoot met mijn fiets rechts langs de voorganger, en viel lekker zacht naast de plas op een zacht dekje van bladeren. Uiteraard het moment dat mijn directe concurrent er als de kippen bij was. Vrij snel zat ik weer op de fiets en zette de achtervolging in, ik motiveerde mezelf om het gat zo snel mogelijk dicht proberen te rijden.
Dat was een pittige opgave, zeker omdat hij al een andere deelnemer in had gehaald en bij het verlaten van het meest technische stuk in het parcours de aansluiting vond bij een groep sneller individuele atleten. Daar kreeg ik de kans niet meer toe en wanhopig trapte ik de longen uit mijn lijf om dichter bij de groep te komen, immers de grote ventilator met koude lucht van moeder aarde stond 100% tegengericht. Daarnaast was dit, geasfalteerde, deel van het parcours het snelste stuk.
Na het weiland leidde het parcours ons, met de directe concurrent in het wiel sinds de Dobbeplas, via ‘het wilgenpad’ verder naar het langste technische stuk in het parcours: de oude vuilstort. Samen haalden we ondertussen één voor één de individuele duatleten in, zij waren precies vier minuten eerder waren gestart dan de DUO’s en recreanten. Iedere keer gaf netjes aan dat ik ze in ging halen en of het links of rechts was, dat leek mij handiger dan roepen welke kant zij moesten aanhouden.
Het ging me goed af, soms iets TE zelfverzekerd, maar op het punt waar ik met volle overtuiging een grote plas door wilde crossen bleek de individuele atleet dat niet van plan te zijn. Ik wilde hem ontwijken en stuurde midden in de plas, was dit mijn triatlonmoment?
Nee, gelukkig niet. Ik klikte op tijd uit mijn pedaal, schoot met mijn fiets rechts langs de voorganger, en viel lekker zacht naast de plas op een zacht dekje van bladeren. Uiteraard het moment dat mijn directe concurrent er als de kippen bij was. Vrij snel zat ik weer op de fiets en zette de achtervolging in, ik motiveerde mezelf om het gat zo snel mogelijk dicht proberen te rijden.
Dat was een pittige opgave, zeker omdat hij al een andere deelnemer in had gehaald en bij het verlaten van het meest technische stuk in het parcours de aansluiting vond bij een groep sneller individuele atleten. Daar kreeg ik de kans niet meer toe en wanhopig trapte ik de longen uit mijn lijf om dichter bij de groep te komen, immers de grote ventilator met koude lucht van moeder aarde stond 100% tegengericht. Daarnaast was dit, geasfalteerde, deel van het parcours het snelste stuk.
Het gat bleef hetzelfde en ik merkte dat ik meer power in de benen moet krijgen om ‘een gaatje’, van rond de 50 meter, dicht te kunnen rijden. Allemaal goede ideeën voor een toekomstige wedstrijd, nu het verstand op nul en door blijven trappen…
Vlak voordat het asfalt werd verlaten, en we er bijna waren, sloot ik eindelijk aan. Te laat…
Vlak voordat het asfalt werd verlaten, en we er bijna waren, sloot ik eindelijk aan. Te laat…
er was nu bijna onmogelijk in te halen en met een paar scherpe bochten verloor ik de aansluiting weer. Pas op het modderige stuk richting de manege sloot ik weer aan, maar pas op het grasveld achter het clubhuis van de IJsvereniging Pijnacker haalde ik een geloste atleet in. Het niet een volgende atleet in te halen, maar het gat tot de directe concurrent was wel iets kleiner geworden.
OEPS! Bij het verlaten van het van het veld bleek degene voor mij, waar ik zo mijn best had gedaan om eerst bij te komen, zijn remmen te kunnen vinden of minderde in ieder geval snelheid. Mijn focus was even weg en ik moest, vlak voor aankomst in het Parc Fermé, weer op gang komen. Een slechte combinatie, want ik stapte te snel af en deed de toeschouwers een snoekduik cadeau!
Gelukkig was ik snel weer ter been en fietsen was ook niet meer nodig. Wel had ik weer wat tijd verloren, maar een snelle blik op de fiets van de directe concurrent hielp mij enorm de fiets goed en snel te stallen. Ik vervolgde mijn weg naar René, droeg de nodige spullen over, en kwam alles aan op geduld, vertrouwen en een flinke dosis geluk.
Kleine 10 minuten, tweeënhalve kilometer, later kwam hij op de Finish afgestoven, de hardloper van het eerste DUO in de wedstrijd. Iets langer, meer bril, ander loopje en Belgischer. Het was Marc Rotsaert!
Leuk hem vandaag te zien, maar ik had gehoopt op een marathonloopje met een nummer 346 op de borst. Helaas kon René niets meer doen aan de door mij opgelopen achterstand en ik weet hoe moeilijk dat is als hardloper!
Desondanks was het een geweldig dag en vooral ervaring met het fietsdebuut op de MTB. Bijzondere dank gaat uit naar @René die na zijn winst in Monster de dag tevoren onze tweede plaats een gouden randje gaf!
OEPS! Bij het verlaten van het van het veld bleek degene voor mij, waar ik zo mijn best had gedaan om eerst bij te komen, zijn remmen te kunnen vinden of minderde in ieder geval snelheid. Mijn focus was even weg en ik moest, vlak voor aankomst in het Parc Fermé, weer op gang komen. Een slechte combinatie, want ik stapte te snel af en deed de toeschouwers een snoekduik cadeau!
Gelukkig was ik snel weer ter been en fietsen was ook niet meer nodig. Wel had ik weer wat tijd verloren, maar een snelle blik op de fiets van de directe concurrent hielp mij enorm de fiets goed en snel te stallen. Ik vervolgde mijn weg naar René, droeg de nodige spullen over, en kwam alles aan op geduld, vertrouwen en een flinke dosis geluk.
Kleine 10 minuten, tweeënhalve kilometer, later kwam hij op de Finish afgestoven, de hardloper van het eerste DUO in de wedstrijd. Iets langer, meer bril, ander loopje en Belgischer. Het was Marc Rotsaert!
Leuk hem vandaag te zien, maar ik had gehoopt op een marathonloopje met een nummer 346 op de borst. Helaas kon René niets meer doen aan de door mij opgelopen achterstand en ik weet hoe moeilijk dat is als hardloper!
Desondanks was het een geweldig dag en vooral ervaring met het fietsdebuut op de MTB. Bijzondere dank gaat uit naar @René die na zijn winst in Monster de dag tevoren onze tweede plaats een gouden randje gaf!