'De kramp-run'
Na een massage en goed ontbijt is het dan tijd om weer een verslag te maken. De day-after is qua weersomstandigheden somberder en nodigt uit tot piekeren. Gisteren was het aangenamer en was er vóór de wedstrijd alle reden om volkomen zelfverzekerd de race in te gaan met hopelijk een hele mooie uitkomst!
Zaterdagavond kreeg ik, net als vorig jaar, weer last van wat verkoudheidsklachten. Ik bleek niet de enige, zo hoorde ik achteraf. Zondagochtend was er met een goede lange nacht al weinig meer van te merken, na kort even los te hebben gelopen was de moed gestegen en merkte ik dat deze dag wel eens een hele goede zou kunnen gaan worden. Toch twijfelde ik ergens nog een klein beetje, zij het onbewust, maar die twijfels wierp ik met een laatste wedstrijdvoorbereiding grotendeels van me af. Natuurlijk kun je nooit honderd procent zeker zijn en moet de race nog maar weer uitwijzen waar je staat en wat je op dat moment kunt. Voor mijn gevoel was ik er gewoon klaar voor en was het tijd om de vorm maar weer eens te bevestigen.
Gespannen stond ik met andere toppers te wachten om van start te gaan voor het avontuur over twee ronden van vijf kilometer. De speaker telde per minuut af en zo bouwde de spanning iedere minuut weer een beetje op. Een laatste blik om me heen naar de bekende gezichten en het startschot volgde snel. Iedereen stoof weg en het was zoeken geblazen naar een gunstige positie in dit topveld. De Keniaanse koplopers liepen zich vrij snel los, gevolgd door een groep met voornamelijk Marokkaanse lopers. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht mee te gaan, want eerst zou het zaak zijn tot minimaal vijf kilometer in een strak tempo door te lopen zonder te hoeven forceren. Al snel kwam Richard ook voorbij zetten en kreeg ik de kans om met hem en twee andere lopers mee te gaan in dat tempo. Een stuk voor het 2-kilometer-punt draaiden we na een kort lusje de hoofdweg op en ook in deze sportwedstrijd vond er bijna een incident met een motorrijder plaats. De motorrijder reed met een zij-koffer tegen de dranghekken waardoor deze loskwam en net niet voor onze voeten terecht kwam waardoor we deze nog konden ontwijken.
Na dit incident kon ik me gelukkig goed blijven focussen en liepen we samen in strak tempo door naar kilometer twee, daar aangekomen volgde er een korte daling in het parcours waarvan ik gebruik maakte en langzaam liep ik naar een aantal andere lopers toe die met de snellere groep voor ons mee waren gestart. Ik voelde me erg sterk en zo bleef het tempo hoog tot aan het 3-kilometer-punt met daar weer een stukje heuvel op in het parcours. Ik was niet alleen op dit punt en kort daarna, met een stukje wind tegen, werd ik gepasseerd. Aanhaken lukte even, maar ik schrok van wat er toen gebeurde.
Mijn lichaam begon een beetje te protesteren, iets wat ik al heel lang niet meer mee had gemaakt. Het begon met lichte kramp in mijn rug en ik kon uit ervaring al weten wat het mogelijke gevolg zou zijn in de volgende kilometers. Met enige terughoudendheid in mijn tempo en pogingen zo veel mogelijk te ontspannen liep de spanning steeds iets meer op richting het 4-kilometer-punt. Kort daarna leek de kramp eventjes weg te trekken, maar kwam weer tot uiting aan de voorzijde. Nu was er, zonder het tempo eventueel behoorlijk terug te brengen, geen ontkomen meer aan. De strijd was begonnen, maar eigenlijk waren het er twee tegelijk of misschien wel meer. Sowieso die tegen de kramp en voor behoud van ontspanning, de mogelijke oplossing. Mentaal kwam het ook het ook een beetje op losse schroeven te staan, dus probeerde ik mezelf nog te motiveren zo dicht mogelijk bij mijn achtervolgers te blijven die me bij doorkomst op het 5-kilometer-punt passeerden. Joeri en een Duitse jongen liepen vervolgens kort voor het 6-kilometer-punt van me weg. Het gaatje groeide langzaam tot het 7-kilometer-punt en bijna heel mijn lichaam wilde, maar de krampen voorkwamen dat ik lekker door kon blijven lopen. Nee, de krampen trokken niet weg en het leek langzaam aan ook steeds heftiger te worden. Kort voor het 8-kilometer-punt volgde, mentaal, het aller zwaarste stuk van de hele race. Het omkijken was begonnen en zowel zorgen als onrust zaaide uit in mijn gedachten. Ondanks dat was er nog een focus, maar met een stuk wind tegen tot aan het 9-kilometer-punt leek het mij niet mogelijk het gat nog kleiner te krijgen tot mijn voorgangers en was het aannemelijker de voorsprong op de achtervolgende concurrenten proberen te behouden.
Vlak voor het 9-kilometer-punt was ik nog wel dichter bij de Duitser gekomen, maar Joeri was al gevlogen en liep in de verte Richard nog voorbij. Natuurlijk was de loper voor mij er al wel achter dat hij ook nog op de hielen werd gezeten en hij versnelde. Na de laatste kilometer in te zijn gegaan deed ik nog een laatste wanhoopspoging een tempoversnelling door te voeren, wellicht dat ik hem voor de Finish nog wist te achterhalen. Op dat moment was het gelijk klaar, want met nog zo’n vijfhonderd meter te gaan was de kramp zo heftig dat ik het tempo wel moest laten zakken. De laatste paar honderd meter keek ik nog een keer of twee om en zag dat mijn voorsprong op mijn achtervolgers nog groot genoeg was. Met een rotgevoel liep ik mijn laatste tientallen meters naar het einde van de race uit zonder op de klok te letten. De tijd was alles behalve realistisch, want achteraf bleek die voor bijna iedereen te verschillen. Khalid mocht dan wel de snelste Nederlander zijn geworden met slechts een halve minuut voorsprong, ik was waarschijnlijk de snelste Nederlander tussen Finish en uitgang van het Finish-vak! Eventjes had ik tijd nodig om de ervaring in de afgelopen race een plekje te geven. Teleurstelling, onbegrip, een beetje verdriet en toch ook trots mixten zich op emotioneel gebied. Daarna kwam ik vrij snel tot de conclusie dat er simpelweg heel veel meer moois in had gezeten als ik het tempo, zonder krampen, door had kunnen trekken. De komende weken zal ik aandacht besteden en analyseren, zodat er de volgende wedstrijd bevestiging kan worden gegeven van de huidige vorm en hoop ik dat deze prestatie in het niet valt met wat er nog komen gaat.
Graag wil ik alle supporters langs de kant bedanken voor de kracht die zij mij gaven door te zetten in deze zware race met een aantal personen in het bijzonder natuurlijk!