Met de baard op de keel 133 meter te veel!
Soms bedenk je iets geks, iets creatiefs om je scherp te houden. Dat was het idee achter het laten staan van de baard de afgelopen trainingsperiode. Door mijn vastberadenheid te koppelen aan het laten staan van mijn baard en deze op de dag van het NK 10 kilometer eraf te mogen scheren, zij het als een verademing, was dit een extra motivatie om zo sterk mogelijk terug te komen uit de herstel-/trainingsperiode. Vandaag was de dag om misschien wel dubbel zo hard te werken voor die kers op de scheerschuimtaart!
Door een dag van tevoren al te zijn vertrokken, het veranderde parcours verkend te hebben en een overnachting in Schoorl leken de laatste puzzelstukjes op hun plek te vallen. Een puzzel waarvan het eerste stukje na mijn blessureleed in december, vóór kerst, werd gelegd. Met veel steun, vertrouwen , goede begeleiding en gebruik van gezond verstand om geduldig iedere week weer een stap te kunnen maken was ik nu op de weg terug naar de vorm van afgelopen zomer. Met iedere pijnvrije training groeide het vertrouwen en door de belangrijke test van twee weken terug over tien kilometer kreeg ik nog even een boost om vervolgens nog een laatste week hard door te trainen. Afgelopen week kon ik zo bijkomen van een periode hard en goed getraind te hebben. Naast de trainingsprikkels waren de weersomstandigheden geregeld wat minder aangenaam, maar vormden zij daarmee de extra prikkel die vandaag mogelijk ook nog wel eens een belangrijke rol zou kunnen gaan spelen tijdens dit kampioenschap.
Vroeg op de ochtend liep ik samen met teamgenoot Alwin even een kort rondje los, waarna we direct aanschoven voor een goed ontbijt. Niet onbelangrijk in de voorbereiding natuurlijk. Vervolgens zou het nog wel even duren voordat het kampioenschap over 10 kilometer op de weg van start zou gaan hier in Schoorl. Die tijd kon mooi ingevuld worden met wat extra rust en afhankelijk van ieders behoefte nog een kleine lunch voordat de wedstrijd weer wat dichterbij kwam.
Nadat de ochtend erg lang leek te duren vloog de tijd ’s middags in rap tempo voorbij, voor we het doorhadden waren we alweer omgekleed om voor de wedstrijd nog een rondje in te lopen om vervolgens te wisselen van tenue en de laatste spreekwoordelijke puntjes op de ‘i’ te zetten. Zou ik er met deze voorbereiding helemaal klaar voor zijn? Was ik niets vergeten? Wel of geen horloge om? Zou ik niet te hard van start gaan?.... Kortom, genoeg dingen om me helemaal scherp te krijgen voorafgaand aan de wedstrijd.
Met een paar versnellingen vlak voor de start, succeswensen onderling en ook nog hulp van een andere loper die zag dat mijn achterste startnummer los zat kon het feest gaan beginnen. Een koud buffet met redelijk wat koude wind en wat regen. Om 14:30 volgde het startschot en stoven we weg voor het eerste NK van 2016 voor wedstrijdlopers. De eerste in een reeks van maar liefst 4 NK’s in 4 weken!
Naar mijn idee ging het niet heel hard de eerste kilometer, in vergelijking met vorig jaar, en bleef de groep redelijk compact. Vrijwel direct ging het tempo omhoog en begonnen er gaten te vallen tussen de verschillende groepjes. Verschillen in niveau daar was nog niet veel over te zeggen, want zoals je misschien weet zijn er degenen die hard mee starten en flink terugzakken. Zo ook zijn er lopers die hun race tactisch goed op weten te bouwen. Een goed voorbeeld daarvan is Luc Schout, die naast goed haaswerk deze tactiek zeer goed beheerst. Een loper met goede zelfbeheersing zou ik zeggen, maar vooral een voorbeeld van hoe ik het nu en in de toekomst ook liever en vaker mijn race in zou willen delen. …Terug naar de race!
Even voorbij het 2-kilometer-punt zat er een serieus klimmetje in het parcours waar ik de groep vlak voor mij moest laten gaan en bleef ik met kanshebbers op een hoge dertiger in achtervolging op deze groep. Aan het begin van deze klim was dit een meter of tien, maar toen ik de concurrenten voor mij stuk voor stuk terug zag zakken besloot ik het er maar eens op te wagen. Zij verloren de aansluiting en dat leek mij een mooi moment om stap voor stap naar de snellere groep toe te lopen. Geen idee of ik kapot zou gaan heuvel op, maar ik wist dat er vrij snel ook een flinke daling volgde. Een kans waar ik met beide handen naar grabbelde!
Op het 3-kilometer-punt had ik inmiddels een paar lopers bijgehaald en was de opmars definitief ingezet. De klim was achter de rug en nu zette ik een versnelling in om in de afdaling zo dicht mogelijk bij de groep, met sub-30:30-lopers, te komen. Nog steeds waren er lopers die zich af lieten zakken en iedere loper die ik in wist te halen maakte me gretiger en gaf me het zelfvertrouwen om nog voor het 4-kilometer-punt aansluiting te vinden bij de groep. Tot mijn verbazing liepen Joeri en Bart daar ook in en op kleine afstand daarvoor ook Edwin. Dat zijn lopers die zeker in staat zijn een lage 30-er te lopen! Even tegen doorzetten, je bent er bijna!
Jawel! De aansluiting was er en nu kon ik me gedeisd houden achterin de groep, want ik zou wel eventjes nodig moeten hebben om weer op adem te kunnen komen. Na een pittige achtervolging was de aansluiting gevonden en met een pittig stuk met lange open stukken op het verharde duinpad richting Hargen was dit zeker gunstig. Al snel bleek dat ik me toch niet langer gedeisd kon houden en ik merkte dat de weersomstandigheden te pittig waren om de anderen zich daar op stuk te laten lopen, dus besloot ik mijn steentje bij te dragen om zowel mezelf als de andere lopers naar een snelle tijd te helpen en pakte zo nu en dan de kop over. Tom en Bart werkte goed mee, want we pikten Edwin al snel op en kwamen steeds iets dichter bij weer een snellere groep waar lopers als Koen Raymaekers, Ronald Schroër en Patrick Stitzinger zich bevonden. Mannen die regelmatig 29-ers lopen op deze afstand!
Met een doorkomst van 15 minuten en 7 seconden op het 5-kilometer-punt en wat extra krachtsinspanningen moedigde ik de rest aan door te zetten. Het gat slonk tot deze op een gegeven moment misschien nog maar een tien meter! Het tempo werd hoog gehouden, maar toch liep die groep vanaf het 6-kilometer-punt weer iets op ons uit en ik merkte dat mijn tankje wel aardig op begon te raken, hoe lang zou ik het nog vol blijven houden? Bart, Tom en Edwin en Benjamin deden er een tandje bij en ik moest ze laten lopen. Achter had ik Joeri en Jorik nog wel in mijn spoor mee, hopelijk kon ik hen voor blijven!
Net voorbij het 7-kilometer-punt zat er een haakse bocht in het parcours, waarna een stuk onverhard over een schelpenpad volgde. Hier moest ik de concurrenten voor mij definitief loslaten, maar ik werkte hard om de schade zo veel mogelijk beperkt te houden. Het was tenslotte nog maar een kleine drie kilometer tot aan de Finish. Wat ik niet begreep was het feit dat het parcours nog een stukje rechtdoor verliep, terwijl we gisteren bij de verkenning een weg eerder af moesten slaan. Daarover straks meer!
Terug naar het moment, een uitputtingsslag met weer een korte bocht gevolgd door een stukje vals plat omhoog. Voor me zag ik een mooie strijd waarbij de helft van mijn voorgangers zich aansloot bij de snellere groep. Later bleek daar voor mij de strijd om het brons beslist te gaan worden door een van die lopers, maar wie zou dat gaan worden? Zelf zag ik me niet in staat daar nog naar toe te lopen, maar ik probeerde alle negatieve gedachten van me af te zetten. Wellicht dat ik met een harde eindsprint nog enigszins in de buurt zou komen van die groep.
Terwijl ik voor me een mooie strijd zag ontstaan werd ik ingelopen door de twee achtervolgende strijders die het op mij hadden gemunt. Even na het 8-kilometer-punt kwamen ze mij voorbij geraasd en nu moest ik mijn hardheid op de proef stellen, ik probeerde aan te haken en hield me voor hier toch echt bij te moeten blijven als ik nog onder de 31 minuten zou willen duiken. Met hard werken, positief denken en een beetje geluk kon ik de twee blijven volgen, tot we bij het laatste stuk vals plat omhoog aankwamen rond het 9-kilometer-punt...
Daar plaatste ik mijn versnelling en ramde flink door, op naar de een-na-laatste bocht voor de Finish waar duidelijk was dat ik nu door moest zetten. Hier zag ik vanuit mijn ooghoeken dat ik een klein gaatje had en niet ver voor mij liepen Tom en Edwin alweer. Nog voor de laatste bocht was ik weer wat op ze in gelopen, zou het me dan toch nog gaan lukken?
Om me gelijk maar uit mijn droom te helpen zetten zij direct na het uitkomen van de bocht een flinke versnelling in en zo liepen zij weer wat op me uit. Het was dan nog zeker wel zo’n 200 meter naar de Finish, maar dit werd een moeilijke opgave. En dan heb ik het nog niet eens over mijn achtervolgers, die zouden het ongetwijfeld voor de tweede keer op mij gemunt hebben. Een verademing was dat met een snelle blik achterom het gaatje waarschijnlijk groot genoeg zou zijn om hen voor te blijven. Mijn blik schoot direct weer naar voren om met een knallend eindschot een tijd onder de 31 minuten neer te gaan zetten!
De seconden tikten weg op de klok en ik zag hoe ik steeds dichterbij kwam, bij de Finish en ook bij Tom! Eigenlijk wisselde mijn blik constant tussen de klok en hem voor mij. De tijd zou ik wel gaan halen, maar zou ik ook nog een plekje op kunnen schuiven?
Meter voor meter kwam ik dichterbij, blijkbaar had Tom het al bijna opgegeven of hij was gewoon helemaal door zijn energie heen. Zijn tempo zakte en ik gaf nog wat gas bij. Inmiddels liep ik al bijna naast hem en hadden we nog maar zo’n 50 meter te gaan. Het afleggen van deze 50 meter leek een eeuwigheid te duren en de spanning en adrenaline gierde door mijn lichaam. Het gevoel van vermoeidheid werd onderdrukt en ik pushte en pushte... Pushte door, harder!
Het lukte me vlak voor de Finish om op gelijke hoogte te komen en de wedstrijd was, net als vorig jaar, ongelofelijk spannend! Met een laatste krachtsinspanning drukte in mijn borst naar voren in de hoop dat ik hiermee wel eens een plekje op zou kunnen schuiven in het eindklassement. We kwamen tegelijk over de meet en nu was het afwachten wie deze strijd zou hebben gewonnen. Dat zou nog even op zich moeten laten wachten, al had ik er een zeer goed gevoel over. Deze wedstrijd had veel van me gevraagd en dat gevoel bevestigde het zelfvertrouwen dat ik dus echt wel diep kon gaan. Dieper dan ik voorheen, nog voor de 10 kilometers van vorig jaar, had kunnen gaan. Een fijn gevoel om met deze basissnelheid verder te kunnen werken naar de komende doelen!
Pas na het uitlopen zag ik de uitslag, via de app was er ook een bevestiging van mijn uitslag. Die laatste uitputtingsslag had me naar een negende plek op dit Nederlands Kampioenschap over 10 kilometer (en een beetje) geholpen! *
Nu zul je je afvragen waarom hoe ik tot mijn titel van dit verslag ben gekomen. Of vraag je je misschien af waarom ik ‘en een beetje’ tussen haakjes heb gezet. Lees dan het persbericht van 'Le Champion':
Nu zul je je afvragen waarom hoe ik tot mijn titel van dit verslag ben gekomen. Of vraag je je misschien af waarom ik ‘en een beetje’ tussen haakjes heb gezet. Lees dan het persbericht van 'Le Champion':
* Dit zou overigens betekenen dat ik een eindtijd van ongeveer 30 minuten en 16 seconden had kunnen lopen op een parcours dat had geklopt. Jammer, maar gelukkig telt vooral de plaatsing op een Nederlands Kampioenschap!