“De eerst stap op weg naar nieuwe doelen”
Het had een lekker loopje en pittige training moeten worden en bij de start had ik nog gezworen niet heel hard te gaan lopen. Nu bleken er wel wat snelle jongere jongens voor een tijd richting de 16-minuten-grens te willen gaan of in ieder geval een eindtijd onder de zeventien minuten. Normaal goed haalbaar, maar met de rust en korte opbouw van de afgelopen tijd vroeg ik me af in hoeverre het voor mij dan haalbaar zou zijn.
Na een kleine twee kilometer inlopen en inschrijving voor de kopjesloop sloot ik me aan bij het gezelschap van bekende gezichten uit de regio. Het weer zat ook nog eens mee, want al snel nadat het startschot was gevallen stoven we weg met een lichte rugwind. Zo passeerden we, met een kopgroep van drie man, de eerste kilometer in drie minuten en twaalf seconden. Ongeveer een halve kilometer later splitste ik me samen met een loper van Haag Atletiek, Farid, af om de tweede kilometer zelfs nog wat sneller door te komen, drie minuten en acht seconden.
Vervolgens liepen we zij aan zij door en ging het nog steeds heel lekker, maar ik kon vooral klachtenvrij hard door blijven lopen. Dat gaf nog het beste gevoel en op tweeënhalve kilometer vond ik het heel even mooi geweest. Ik had tot dan toe voor mezelf al bewezen dat de vorm langzaam weer een beetje terug komt en liet daarom mijn directe tegenstander lopen. Al snel bedacht ik me en vond dat ik moest proberen nog wat langer door te lopen aangezien het zo lekker ging.
Het gat, van een meter of vijf, was snel verdwenen omdat bij Farid het tempo ook even wat was gezakt. Toch kwamen we even later samen door na negen minuten en dertig seconden op het 3-kilometer-punt, dus een tijd rond de zestien minuten zat er zeker wel in. Na een kort klimmetje even verderop testte ik even de scherpte van mijn tegenstander en zette ik een lichte versnelling in (eigenlijk heuvel op ook al). Dat zorgde samen met een fysieke klacht, na een woordenwisseling tussen loper en trainer achter mij, voor dat hij mij moest laten lopen. Misschien wel een goede timing, want voor mij begon het nu ook wat zwaarder te worden en verlegde ik de focus naar zo ontspannen mogelijk hard door te blijven lopen.
Al snel kwam ik door bij het voorlaatste meetpunt, het 4-kilometer-punt, en kreeg te horen dat ik nog even flink aan de bak moest voor een eindtijd van onder de zestien minuten. Normaal ook niet zo’n probleem, maar in de huidige fysieke staat en wat zwaarder gewicht een flinke opgave. Zelfs de meewind had zich nu tegen ons gekeerd en het lichaam had daardoor de nijging lekker te gaan zwoegen, harken of hoe je het zelf vast wel eens hebt ervaren.
Met slechts de gedachten van niet forceren en ontspanning houden knokte ik me door naar het laatste meetpunt, aftellend en kijkend op het klokje iedere vijftig tot honderd meter. Met nog een paar honderd meter voor de boeg besloot ik nu maar eens geen eindsprint in te zetten en zo liep ik redelijk safe naar de eindstreep. De klok gaf aan dat ik het toch nog niet helemaal verleerd was en finishte in een eindtijd van vijftien minuten en eenenvijftig seconden. Mocht je willen weten wat de opgebouwde voorsprong over de laatste anderhalve kilometer was, bekijk dan de uitslag en reken maar uit.