“Nu al een carrièreswitch?”
In principe had ik niets gepland voor dit weekend behalve zelf een pittige training te doen, ook dat bleek toch wel weer anders te lopen dan de planning en zo stond ik halverwege de zondagmiddag achter een snelle viervoeter gebonden van Pieterjan. Hij had mij Elmo, een veteranenkampioen, geleend samen met een bijbehorende heupgordel. Het fijne was dat deze oud-kampioen van hem mij waarschijnlijk niet ‘helemaal aan gort’ zou trekken!
De impulsieve beslissing werd vrij laat genomen, ongeveer vijf minuten voor er gestart moest worden, dus was het opschieten geblazen. En vlak vóór de start werd ook nog besloten het maar meteen officieel te maken voor in de uitslagen, dus moest er binnen dertig seconden nog even een hesje van Marjolein naar mij worden gewisseld. Met een vijftal seconden voor het startsein bleek ik het hesje toch sneller op de juiste plek te kunnen krijgen dan een bekende Italiaanse voetballer die hier toch minder handig mee blijkt te zijn, zo niet dat hij hesjes wegsmijt uit frustratie. Ken je hem niet? Niet erg, want het gaat hier ook niet om voetballen of serieuze hardloopwedstrijden, maar een funrun van net geen kilometer. Kortom, net op tijd klaar voor de start. Het startsein werd gegeven, maar een gemakkelijke start zoals deze had ik nog nooit gehad!
Bij de start vertrok ik samen met Marjolein en Loki en maakte er maar meteen een wedstrijdje van. Zij volgde vlak achter mij toen we de eerste canicrosser, hond en baasje, die voor ons was gestart passeerde om vervolgens linksaf te slaan voor het prille avontuur in mijn canicrosscarrière. Eigenlijk had ik geen idee waar ik heen moest en achteraf was het advies ook hier altijd even het parcours vooraf te verkennen. Een splitsing van twee paden deed me twijfelen, draaide mijn hoofd terug naar degene die ons eerder linksaf stuurde en gebaarde dat ik geen idee had waar ik heen moest. Intussen had ik al wel gegokt, maar verkeerd. Dat kreeg ik ook te horen van de official die me toeriep links aan te blijven houden heuvel op. En corrigeer je fout dan maar eens als je eerder al opdracht hebt gegeven aan je harige teamgenoot het andere pad te volgen…
Na wat loze commando’s, gedraai en een koerswijziging lukt het toch nog net het juiste pad te volgen zonder struikelpartijen. Elmo had er zin in, maar had volgens mij het idee dat ik heuvel op wat zwaarder zou krijgen en ik kreeg het idee dat hij iets minder hard probeerde te trekken. Maar goed, heuvel op voor mij is ook heuvel op voor Elmo. Het verschil is dan natuurlijk dat hij nog iets mee omhoog moet slepen en ik er ‘lekker’ zo hard mogelijk achteraan kan hobbelen. Nu was het te hopen dat er verderop, bovenaan de heuvel, weer iemand zou staan om ons de juiste kant op te sturen…
Dat was gelukkig het geval en na een korte haarspeldbocht linksom was het finishtentje al in zicht. Reden om nog even flink aan te zetten. Met nog een kleine tweehonderd meter te gaan stoof team sesamstraat, niet officieel terug te vinden in de uitslagen, de heuvel af om de eerste ervaring met canicross zo onvergetelijk mogelijk te maken. Kort voor de finish kwam ik op gelijke hoogte met de trouwe viervoeter en schoot me ineens een officiële regel te binnen die zegt dat de hond vóór het aanhangsel over de streep moet komen. Achteraf bleek dit bij de funrun niet zo heel belangrijk te zijn, maar goed als voorbereiding op wellicht een toekomstige funrun of canicrosswedstrijd?
Uiteindelijk bleken we de snelste tijd te hebben gelopen, van de twee deelnemers, en met een gemiddeld tempo van ruim eenentwintig kilometer per uur (inclusief foutje) op een pittiger parcours mag er niet geklaag worden denk ik!?
Elmo, Pieterjan en Marjolein bedankt!
Elmo, Pieterjan en Marjolein bedankt!