'De schuld ingelost, maar meer verwacht’
De afgelopen weken was er weer scherper getraind en de trainingen die af werden gewerkt gingen erg goed. Alle reden om vandaag vol vertrouwen te vertrekken voor een mooie (thuis)wedstrijd in Delft op de vijf kilometer tijdens de Goldentenloop. Tevens een kans om voor de derde keer in vijf jaar de winst op de vijf kilometer te pakken na de edities van 2011 en 2015, volgend jaar krijgt de tien kilometer misschien weer prioriteit. Na een rustige ochtendduurloop eerst eens even kijken hoe het me vanmiddag zou vergaan met de opgelopen temperatuur.
De afgelopen weken was de temperatuur, op de wedstrijd in Brunssum na, nog niet in de buurt gekomen van de temperatuur van vandaag. In Brunssum moest ik dan wel twee keer zo lang, maar ook op een vijf kilometer kan een hogere temperatuur wel van invloed zijn. Daarnaast stond er redelijk wat wind, maar dat zou ergens misschien ook wel weer voor verkoeling kunnen gaan zorgen. Na het startnummer en Marjolein op te hebben gehaald was de volgende stop in het centrum van Delft om vervolgens voor te bereiden op de wedstrijd. Het startschot zou om kwart over één gaan vallen, dus met nog een kleine drie kwartier te gaan was het bijna opschieten geblazen. De sfeer was geweldig vandaag, dus de lopers zouden ongetwijfeld gedragen worden door alle publiek dat hierop af was gekomen. Ik had gehoopt verder geen stress of onnodige spanning in het lijf op te merken, maar ergens merkte ik vlak voor de start dat het niet voor honderd procent klopte. Wat ontbrak er en hoe zou ik zo kort voor de start nog die honderd procent kunnen bereiken?
Met wat korte versnellingen, laatste oefeningen, horloge en hartslagband af leek ik die honderd procent bereikt te hebben. Nu werd ik samen met andere snelle lopers verzocht naar de start te gaan en wachtten we in spanning op het startschot, gegeven door Rob van Runnersworld Delft. Ons Agiumteam was met Jeroen, Stef en Daan ook sterk vertegenwoordigd op deze afstand, zouden we het teamklassement ook nog gaan winnen vandaag?
Aftellen, startschot, knallen! De volgorde die plaats in mijn gedachten innam en we stoven slingerdeslang weg door de Delftse binnenstad. Na het passeren van de Markt in Delft vervolgde het parcours richting de Koepoortbrug en even voorbij de brug passeerde ik het 1-kilometer-punt in twee minuten en vijfenvijftig seconden. Mooi op schema voor een snelle tijd onder vijftien minuten, maar uiteraard waren er eerst nog vier volgende kilometers af te leggen en kon ik me bij lange na niet rijk rekenen met deze eerste kilometer. Op naar de volgende!
Deze kilometer begon ik het eerlijk gezegd al een beetje te voelen, hetgeen waar ik misschien een beetje bang voor was en wat mij het gevoel gaf niet voor de volle honderd procent of misschien wel meer te kunnen knallen. Het begon op enkele stukken zelfs al een beetje aan te voelen als ‘harken’, maar het tempo kon ik vasthouden en vervolgens legde ik de tweede kilometer even snel af. Dat gaf me hoop en ik probeerde zo ontspannen mogelijk door te halen richting het 3-kilometer-punt. Met wat krappe bochtjes, een bruggetje en minimale hoogteverschillen kon ik deze kilometer zeker aanmerken als een van de zwaarste van de vijf te lopen kilometers. Zo was de doorkomst op het 3-kilometer-punt vijf seconden langzamer dan het beoogde tempo. Met nog een lastig stukje verderop in het parcours, een haarspeldbocht, hoopte ik niet te veel te verliezen. De kracht en ontspanning vloeiden langzaam de schoenen in en dropen beetje voor beetje van me af, met alle middelen die ik mentaal nog had probeerde ik te redden wat er te redden viel en zo wist ik me toch te herpakken. Licht heuvel op was het nog even zwaar, maar met een aanmoediging van en naar Jeroen knalde ik door naar het 4-kilometer-punt.
Op dit stuk had de auto die voorop reed wat moeite met de tegenliggers die wat later waren gestart en waarvaan het grootste deel net het 1-kilometer-punt gepasseerd was. Hij minderde vaart en begon te toeteren dat er toch echt ruimte nodig was! Aanwijzingen werden niet heel rap opgevolgd, maar gelukkig bleef de gang erin en ondervond ik geen hinder. Zelf had ik al een oplossing bedacht, maar gelukkig hoefde deze niet uit worden gevoerd met het mogelijke gevolg van nog meer tijdverlies. Kilometer vier kwam steeds dichterbij en ik zette me voor de volle honderd procent in om niet te veel tijd te verliezen. Tot mijn grote schrik was dit wel het geval en zo zag ik mijn kansen langzaam door mijn vingers heen glippen.
Een pittig stuk volgde, de brug heuvel op, en gelukkig ook een verademend stuk, de brug heuvel af. Al kon ik het laatste stuk geen power meer uit de benen krijgen waardoor het voelde alsof het eerdere stuk heuvel op nog sneller ging. De mensenmassa werd groter en van alle kanten kwam er hulp in de vorm van aanmoedigingen van zowel bekenden als onbekenden die mijn naam van het startnummer af konden lezen. De stad leek uiteen te barsten van geluid en het was alsof je een stadion inliep waar honderden, zo niet duizenden, juichend en joelen een staande ovatie gaven. Dat was toch wel genoeg om die laatste honderden meters slingerdeslang weer naar de Finish te knallen?
Even was het genoeg ja, maar al snel kwam het weer op hardheid aan. Kon ik mezelf nog even genoeg pijn doen? Was het genoeg om het tempo hoog te houden? En zou het mij een tijd opleveren waar ik voor was gekomen of tevreden mee kon zijn? Vragen die me eventjes bezig hielden tot het moment dat ik de auto met tijdwaarneming zag rijden. Erop of eronder, alles of niets, de gaskraan ging open voor zover dat nog mogelijk was. Met nog een kleine tweehonderd meter te gaan legde ik mezelf fysiek languit op de pijnbank, het zou het tenslotte waard zijn mijn schuld in te lossen die ik eerder had uitgesproken. Het was het waard, want de speaker schalde dat er nu ruim veertien minuten en veertig seconden opzaten. Nog een meter of honderd naar de Finish was het, dus het doel was nog altijd haalbaar.
Het doel? Een parcoursrecord. Het subdoel? Onder de vijftien minuten duiken. Zeker haalbaar en ik telde ze in mijn hoofd door met het oog op de klok gericht; veertien minuten en 50..51...52.....53.....54.....55! Veertien minuten en vijfenvijftig seconden! Een nieuw PR, parcoursrecord en een gevoel van ontlading volgde in timide vorm. Timide omdat ik toch wat meer had verwacht gezien de huidige vorm in trainingen. Misschien moet ik nu alleen nog wat meer wennen aan het wedstrijdritme en volgt er eind deze maand in Oordegem een mooi resultaat?!
Het resultaat van vandaag:
- Dubbel PR! (Persoonlijk Record + Parcoursrecord)
- On de vijftien minutengrens
- 1e overall
- 1e met het team
Een mooie dag met prima resultaten. Het resultaat daarvan? Tevredenheid!
- Dubbel PR! (Persoonlijk Record + Parcoursrecord)
- On de vijftien minutengrens
- 1e overall
- 1e met het team
Een mooie dag met prima resultaten. Het resultaat daarvan? Tevredenheid!