“Weer een goede stap vooruit"
Na een uitstapje bij het canicrossen liet ik het dit keer voor wat het was en ging ik zelf weer eens aan de bak. In Breda stond weliswaar ook een canicrosswedstrijd op het programma, maar nu ging ik zelf eens aan de bak op de korte cross over vier kilometer op een redelijk goed begaanbaar parcours. Achteraf hoorde ik dat het parcours er dit jaar minder goed bij lag als het voorgaande jaar, maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk!
Nog te kort ben ik in opbouw om echt met de serieus snelle mannen mee te kunnen, maar vandaag was er al wel weer een lichtpuntje te bekennen. Na wat inlopen en eens goed om me heen te hebben gekeken zag ik een paar serieus snelle lopers. Gelukkig had ik mijn huiswerk gedaan en daarmee eventuele kansen op de overwinning uit mijn hoofd gezet. Zo was de druk minder, maar de spanning nog altijd om te snijden vlak vóór de start. Snel de cross spikes aan en aansluiten bij het sterke startveld om mezelf te testen waar ik nu sta zonder echt specifieke training en ontbrekende vorm.
De laatste minuten gingen voorbij en eigenlijk was ik best ontspannen in vergelijking met enkele andere wedstrijden eerder dit jaar. Dit keer geen startschot, maar een luid signaal van een luchthoorn/stadiontoeter. Daarnaast werd er gestart vanuit ‘de bak’ van een plaatselijke manege en klonk het signaal des te duidelijker! In de eerste honderd meter lagen al twee hindernissen, flinke drempels, die werden gevolgd door een ‘buitenbak’ met daarin een grote plas en nog een dergelijke hindernis. Met de lopers voor mij en om mij heen leek dat wel goed te gaan, of er daarachter nog iets ‘over het hoofd werd gezien’ kon ik niet zien of horen. Goed, de volgende hindernissen…
Vrijwel direct voerde het uitgezette parcours ons al zigzaggend door een klein stukje bos en zag ik dat Lars het hazenpad had gekozen. Michiel en een andere loper, Sam volgens mij, liepen daar nog tussenin en dus besloot ik me koest te houden of anders gezegd: niet op te blazen. Zelfkennis raadplegen was nu zeker verstandig! Daardoor schoof ik even later door van plek vier naar plek drie en was er misschien wel uitzicht op meer. Ik koos mijn eigen pad en ging het duel aan om de tweede plek. Dat duel werd al vrij vroeg beslist omdat deze relatief korte cross het niet toe zou laten de race wat rustiger op te bouwen. Gelukkig was het een goede keuze geweest om vroeg aan te vallen, want kort na het ingaan van de laatste ronde haalde ik de eerste alweer in. Niet de nummer één in de race, maar de lopers die nog bezig waren met hun voorlaatste ronde. Zou de race daardoor dan ook nog eens heel anders uit kunnen pakken?
Met plek één in de race was ik niet bezig, behouden van deze tweede plek was al lastig genoeg met inhalen van andere lopers. Omkijken deed ik maar liever niet en liep zo hard mogelijk door richting de finish. Tijdens het verloop van de laatste ronde kreeg ik ergens nog wel toegeroepen dat het gat ongeveer een meter of vijftien zou zijn, maar daar vertrouwde ik maar niet op. Zo zette ik nog eens aan en kijk toch met een schuin oog naar de nog in te halen lopers en waar de nummer één zich ongeveer bevond. Snel werd duidelijk dat het gat was opgelopen tot een meter of honderd en inhalen was er onder normale omstandigheden niet meer bij. Nu kon ik heel even omkijken en zag dat het gat tot de nummer drie in de wedstrijd op zijn minst een meter of vijftig moest zijn. Nog even wat extra gas erop om de voorsprong misschien nog iets uit te bouwen.
Aangekomen in het kleine stukje bos, bovengenoemde, was het even belangrijk het parcours goed af te speuren op alle boomwortels, kuilen en andere zaken die in het begin geen probleem waren geweest. Vermoeidheid rukte op, maar gelukkig kon ik de focus op hard en gecontroleerd door blijven lopen houden om de laatste, bovengenoemde, hindernissen in omgekeerde volgorde te passeren. De laatste honderd meter sprintte ik door naar de Finish en passeerde deze met een zeer tevreden gevoel. Dit is een goede stap op weg naar komende (trainings-)wedstrijden!