“Als een dartelend hertje door Delft"
Ongeveer een maand geleden liep ik mijn eerste looptraining, niets vergeleken met de Golden Tenloop die vandaag op de planning stond. Slechts vijf kilometer, niet de hoofdafstand van tien kilometer, stonden voor de boeg. En waar ik afgelopen zondag helaas de NK voor clubteams moest laten passeren vanwege het risico op erger scheelde het dat er vandaag ook geen steeplebalken en waterbakken gepasseerd hoefde te worden. Of zou de brug omhoog gaan op het moment dat ik zou passeren met de kopgroep?
Nee vandaag hard, vlak en eigenlijk een soort van thuiswedstrijd. Lekker ontspannen leefde ik naar de wedstrijd toe en stress had totaal geen vat op mij. Een goed teken, want met de juiste spanning was ik klaar voor de test over vijf kilometer. Wat laatste versnellingen en begroeting van zowel teamgenoten als concurrenten maakte het toch wel weer wat spannender! Daarnaast was het parcours ook aangepast met meer lange rechte stukken en ik was dan ook benieuwd of ik het tempo de hele wedstrijd hoog kon houden voor mezelf. Wie zouden er in vorm zijn? Wat kon ik vandaag? Zou het weer een eindsprint worden?
Terug naar de realiteit…
Bruun telde af en Rob gaf het startschot voor de wedstrijd over vijf kilometer, waarna Arthur als ervaren leider de leiding op zich nam over de eerste honderden meters. Het publiek langs de hekken bezaaid met bekenden, de hardloopspeciaalzaak van Rob (binnenkort Loperscompany) waar ik alweer een aantal jaren werkzaam ben met plezier en in de verte de Koepoortbrug, dat de eerste korte klim van de wedstrijd ging worden. Herkenningspunten die me het gevoel van ‘thuis’ gaven, dus zette ik aan en met een lichte tempoversnelling nam ik de leiding in deze wedstrijd op me. De Koepoortbrug werd met hoge snelheid bedwongen en een krap bochtje vervolgde met een afdaling de Oostsingel op richting het 1-kilometer-punt. Daar aangekomen vervolgde het parcours naar rechts de Tweemolentjeskade op en voerde ons in bijna één rechte lijn door naar het 2-kilometer-punt dat enkele honderden meters vóór het keerpunt in de Delftse Hout lag.
Bruun telde af en Rob gaf het startschot voor de wedstrijd over vijf kilometer, waarna Arthur als ervaren leider de leiding op zich nam over de eerste honderden meters. Het publiek langs de hekken bezaaid met bekenden, de hardloopspeciaalzaak van Rob (binnenkort Loperscompany) waar ik alweer een aantal jaren werkzaam ben met plezier en in de verte de Koepoortbrug, dat de eerste korte klim van de wedstrijd ging worden. Herkenningspunten die me het gevoel van ‘thuis’ gaven, dus zette ik aan en met een lichte tempoversnelling nam ik de leiding in deze wedstrijd op me. De Koepoortbrug werd met hoge snelheid bedwongen en een krap bochtje vervolgde met een afdaling de Oostsingel op richting het 1-kilometer-punt. Daar aangekomen vervolgde het parcours naar rechts de Tweemolentjeskade op en voerde ons in bijna één rechte lijn door naar het 2-kilometer-punt dat enkele honderden meters vóór het keerpunt in de Delftse Hout lag.
Na ruim twee kilometer werd dus gekeerd, door het water via de brug bij het Rieten Dak over te steken. Weer een krappe bocht, maar zo voorbij en met een blik opzij kon ik even kijken waar mijn achtervolgers zaten. Tot mijn grote verbazing was het gat vrij groot en dat gaf me, naast mijn positieve feedback waarmee ik mezelf van binnenuit vooruit praatte, veel kracht om soepel en hard door te blijven lopen. De terugreis via aan ’t verlaat’ was ingezet en ik bereikte alweer het 3-kilomter-punt onder het viaduct. Daar had ik voor de tweede keer ook oog voor de tijdregistratie (09:11), want de eerste keer was bij doorkomst op het 1-kilometer-punt (3:00).
Kort daarna volgde de waterpost en ik besloot eventjes in te houden om een bekertje water aan te pakken. Deze miste ik bijna doordat de communicatie visa versa niet echt duidelijk was, niet duidelijk van wie ik het bekertje aan zou gaan pakken. Maar gelukkig, het uiteinde van mijn grijper had dat witte goud te pakken en met een gecontroleerde zwaai belandde het eerste beetje water in mijn nek. Het water dat overbleef probeerde ik, tussen mijn gebries door, mijn mond binnen te krijgen en dat lukte nog ook. Een welverdiende slok water kwam dan ook gelukkig in het juiste pijpje terecht, aangezien het toch niet handig is de luchtpijp van water proberen te voorzien. Ervaring uit het verleden? Angst? Paniek? Nee, gewoon lekker hard en zo ontspannen mogelijk doorlopen.
Even verderop klonk de bekende stem van Marjolein die me vanaf de andere kant van het water aanmoedigde, een hart onder de riem! En zo snelde ik door naar de Plantagebrug, afgezien van het klimmetje vóór de waterpost de tweede klim van de wedstrijd. Linksaf het Oostplantsoen op en via met een lichte, maar korte, daling in het parcours doorvlammen naar het 4-kilometer-punt. Daar, waar het Oostplantsoen overging in de Oosterstraat, stonden ook weer bekende gezichten die me goed aanmoedigden nog even door te zetten bij het ingaan van de laatste kilometer. Dat had ik nodig, want het tankje begon leeg te raken. Het tankje wel, maar mentaal was een ongekende kracht in mij losgemaakt en bedwong ik de laatste klim van de wedstrijd ter hoogte van de Koepoortbrug, de Nieuwe Langedijk op. Weer zo’n lekker lang stuk en dan ook nog eens heuvel af!
Op naar de markt, erop, erover, erna, nog een paar honderd meter te gaan. Gedragen door alle (persoonlijke) aanmoedigingen van het publiek langs de kant vloog ik door de Delftse binnenstad, over de Oude Langedijk naar de Burgwal. De laatste bochten, energie uit de tenen getrokken en ook deze speciale 30e editie van de Golden Tenloop, vijf kilometer, finishen als eerste op de Burgwal onder luid gejuich en de welbekende stem van Bruun en Peter als een warm onthaal na een zware tocht in en rond Delft. En dan ook nog eens die eindtijd waarmee ik mezelf vooral verbaasde: 15 minuten en 18 seconden.
Jaja, dit smaakt naar meer!
Jaja, dit smaakt naar meer!