'Ieder nadeel heb zijn voordeel'
Vandaag stond de laatste stevige prikkel op het programma, een belangrijke op weg naar mijn hoofddoel van volgend weekend. Na een pittige trainingsweek, waarin ik even het gevoel had de grip op mijn goede vorm van de afgelopen tijd te verliezen, was ik toch weer aardig goed hersteld. Genoeg zelfvertrouwen om vandaag de wind te gaan trotseren en tevens een gooi te doen naar het parcoursrecord. Dit hield mij iets te lang bezig en uiteindelijk fietste ik later weg dan gepland. Er was nauwelijks nog tijd voor een goede specifieke warming-up, maar gelukkig had ik stevig doorgetrapt en samen met de oefeningen ’s ochtends was het lichaam al wel redelijk opgewarmd voor een flinke inspanning. Maar de volgende keer zal ik er toch voor kiezen wel een wat specifiekere warming-up te gaan doen natuurlijk!
Als klap op de vuurpijl ging het vlak voor de start ook nog even regenen, niet ideaal natuurlijk. Het was geen zware hoosbui en deze was ook snel weer voorbij, op naar de start. Het viel me verder wel op dat er dit jaar niet echt veel publiek langs het parcours stond, dat was wel jammer. Niet te lang over nadenken, het aftellen voor de start was begonnen. Voor we alle gezellig praatjes echt af hadden gemaakt klonk dan ook direct het startschot en stoven we weg richting de strijd tegen de elementen, althans één element: de wind.
Met een rappe start had ik mezelf na een paar honderd meter al een gaatje te pakken op mijn achtervolgers, vlak voor de passage van het 1-kilometer-punt groeide deze nog iets sneller met het eerste stuk wind tegen. Kort daarna kregen we alweer wind mee en kon er een kilometer soepel door worden gelopen tot aan het Virulypad waar verwacht was weer een hoop strijd te moeten leveren tegen de wind. Gelukkig viel het best mee en pas aan het einde van het pad kwam er een flinke beuk van de wind, gelijk daarna kwam de goedmaker en kon er weer een stuk meer ontspannen op tempo door worden gelopen. Toch ook had ik het idee dat mijn energie aan alle kanten weg werd getrokken, tijd om niet te veel te pushen om de volgende elf kilometer heel door te gaan komen. In het stuk wind mee zat ook een beetje een draaiende wind, wat het nog net eventjes zwaarder maakte.
Mentaal was ik nog bezig met een groei, per kilometer groeide het meer en meer tot aan het 7-kilometer-punt. Vanaf dat punt, bij de scouting, tot aan de rotonde in Pijnacker waar vervolgens rechtsaf nog een stuk over de Sportlaan volgde waar er geen ontkomen was aan de tegenwind. Het tempo zakte op het afgelopen stuk behoorlijk en pas aan het einde van de Sportlaan kon ik weer bijkomen met een kleine 500 meter wind mee cadeau te hebben gekregen. Het was me ook opgevallen dat ik helemaal geen lopers van de halve afstand, de vijf Engelse Mijl, tegen was gekomen onderweg. Een mooie opsteker achteraf, maar we waren alweer bij het Virulypad aangekomen. In de hoop hier weer wat minder aan extra energie te verbruiken was het nu iets pittiger met wederom een dreun van de wind aan het einde van het pad. Gelukkig bood de gemoedstoestand ondersteuning, want toch had ik het gevoel steeds iets sterker te worden. Zo liet ik me in een hoger tempo lekker meevoeren door de wind en raffelde zo weer wat snellere kilometers af. Het moment dat ik het een verademing begon te gaan vinden kwam er een hele andere oude bekend om de hoek kijken, een krampachtig gevoel rond mijn middenrif. Zou ik het tempo vast kunnen blijven houden? Kon ik me nog wat meer ontspannen? Had ik... Nee, ik wilde mezelf niet allerlei dingen af gaan vragen. Focus op ontspanning en in lekker tempo hard door blijven lopen!
Het aftellen was begonnen en bij passage van het 14-kilometer-punt hoopte ik het tempo ook op het komende stuk, vanaf de scouting, hard door te kunnen trekken. Het motiveerde me dat dat even lukte, maar al snel liep ik tegen een muur van tegenwind aan. Ook al liepen er langzamere lopers voor mij, deze leken niets te veranderen aan de sterkte van de tegenwind en wederom was er geen ontkomen aan. Het was demotiverend, dat zeker, maar tegelijk wist ik dat het nog maar ruim een kilometer was tot aan de streep. Nog eventjes beuken, zwoegen, knallen met de focus tegelijk zo veel mogelijk op ontspanning en me qua energie niet over mijn toeren lopen.
Na voor de tweede keer te zijn afgedraaid bij de rotonde aan de Sportlaan voelde ik de energie wegvloeien en de volgende woorden gingen gelijk door mijn hoofd: ‘fris blijven, niet te diep gaan, volgend weekend moet het gebeuren!’. Ik had niet echt het gevoel dat dat lukte, want de energie bleef in rap tempo wegvloeien en het looptempo zakte net zo goed omlaag. Een blik op mijn horloge gaf me een hele geruststelling, vijftig minuten verstreken met nog maar een kleine vijfhonderd meter te gaan!
Aan het einde van de Sportlaan probeerde ik het tempo nog wel even door te trekken en dat lukte aardig met een stukje heuvel af naar de Finish. Met nog een kleine honderd meter te gaan zag ik de tijd op de klok wegtikken. 51:20..21..22..23..Nog even aanzetten..24..25..26..27..Je gaat het halen..28..Echt?..29..Finish! Uiteindelijk zat ik ruim een minuut onder het oude parcoursrecord en was deze na vijftien jaar uit de boeken. Deze prikkel was goed en heeft me het nodige vertrouwen gegeven voor de knaller van volgend weekend en wat betreft de wind: ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’ toch?
Na een tweede training en ‘de mooiste marathon’ sluit ik de dag af, tijd voor dromen over nog mooiere tijden!
Na een tweede training en ‘de mooiste marathon’ sluit ik de dag af, tijd voor dromen over nog mooiere tijden!