“Tweede plaats met een gouden randje"
Waarschijnlijk stel jij jezelf nu de vragen:
- Mike Teekens + hardlopen, 1+1 = 3 toch?
- Dus wie er gaat fietsen?
- Hoe (en met wie?) is het gegaan?
En:
- Waarom post je nu pas weer zo’n leuk wedstrijdverslag?
Op de eerste twee vragen ga ik antwoord geven, de derde vraag daar zou ik wel tig kantjes over kunnen schrijven/typen… Kort samengevat: studie, privé, blessures, werk, verhuizing, etc.…
Goed, we gaan er nu uitgebreid voor zitten en van dit verslag genieten!
De afgelopen maanden was ik aangewezen op ‘alternatieve training’, maar eigenlijk was ik daar wel klaar mee. Nu tijd nemen om mijn lichaam te ‘resetten’ en straks weer sterker terug te komen ( © Rik Bisschop), en misschien zelfs op een andere discipline. Dus zou Run-Bike-Run naar mijn mening het meest voor de hand liggende zijn. Niet op de weg, maar lekker crossen in het terrein.
In oktober ging ik over tot aanschaf van een mountainbike (MTB), als hier te veel en lang was nagedacht had ik mezelf ervan weerhouden met de reden: te risicovol voor vervolg van mijn hardlooparrière. Gelukkig heb ik leren loslaten en een MTB sluit mooi aan bij mijn karakter, en de motivatie om het onderste uit de kan te halen is er nog steeds!
De afgelopen weken is het herstel met sprongen vooruit gegaan, dank aan @FysiOK, en afgelopen week leek ik klaar om alternatief weer wat scherper te trainen. Stiekem had ik de Run-Bike-Run van Pijnacker op mijn lijstje staan om individueel te gaan doen, onvolledig herstel weerhield mij daarvan. Een tweede optie was DUO-team, maar mijn fysieke gestel kon de belasting van hardlopen niet of nauwelijks. Althans, niet in de vorm van willen presteren en de combinatie met mountainbiken. Met een parcoursverkenning in de benen, zondag 11 november 2018, en de wil om mee te doen ging ik op zoek naar een vervanger/vervangster voor het hardlopen. Daar was mijn marathonmaatje @René de Lange bereid om even een ‘extraatje’ te doen na de halve marathon van Monster de dag ervoor. Voor de zekerheid vroeg ik hem er een nacht over te slapen, de dag erna schreven we ons in!
Gezonde wedstrijdspanning heerste de dagen vóór de wedstrijd en mijn discipline en gedetailleerde voorbereiding kwamen goed van pas bij de voorbereiding op mijn debuut als fietser i.p.v. loper. René deed zijn ding in Monster, won de halve marathon, en zondagochtend meldden we ons voor teamdeelname aan de Run-Bike-Run Pijnacker 2018. Beiden met eigen warming-up en klaar om te vlammen!
Fiets gepakt, barrières gepasseerd, maar in de haast was ik vergeten mijn sporthorloge aan te zetten. Even wat knopjes indrukken, wachten…, en starten maar. Inderdaad, een sporthorloge, dat is en blijft de hardloper in mij. Voorlopig gaat er dan ook geen GPS op het stuur komen, tenzij @Garmin, @Polar, @Wahoo of andere sponsor in mijn duatlon carrière wil investeren.
Na het weiland leidde het parcours ons, met de directe concurrent in het wiel sinds de Dobbeplas, via ‘het wilgenpad’ verder naar het langste technische stuk in het parcours: de oude vuilstort. Samen haalden we ondertussen één voor één de individuele duatleten in, zij waren precies vier minuten eerder waren gestart dan de DUO’s en recreanten. Iedere keer gaf netjes aan dat ik ze in ging halen en of het links of rechts was, dat leek mij handiger dan roepen welke kant zij moesten aanhouden.
Het ging me goed af, soms iets TE zelfverzekerd, maar op het punt waar ik met volle overtuiging een grote plas door wilde crossen bleek de individuele atleet dat niet van plan te zijn. Ik wilde hem ontwijken en stuurde midden in de plas, was dit mijn triatlonmoment?
Nee, gelukkig niet. Ik klikte op tijd uit mijn pedaal, schoot met mijn fiets rechts langs de voorganger, en viel lekker zacht naast de plas op een zacht dekje van bladeren. Uiteraard het moment dat mijn directe concurrent er als de kippen bij was. Vrij snel zat ik weer op de fiets en zette de achtervolging in, ik motiveerde mezelf om het gat zo snel mogelijk dicht proberen te rijden.
Dat was een pittige opgave, zeker omdat hij al een andere deelnemer in had gehaald en bij het verlaten van het meest technische stuk in het parcours de aansluiting vond bij een groep sneller individuele atleten. Daar kreeg ik de kans niet meer toe en wanhopig trapte ik de longen uit mijn lijf om dichter bij de groep te komen, immers de grote ventilator met koude lucht van moeder aarde stond 100% tegengericht. Daarnaast was dit, geasfalteerde, deel van het parcours het snelste stuk.
Vlak voordat het asfalt werd verlaten, en we er bijna waren, sloot ik eindelijk aan. Te laat…
OEPS! Bij het verlaten van het van het veld bleek degene voor mij, waar ik zo mijn best had gedaan om eerst bij te komen, zijn remmen te kunnen vinden of minderde in ieder geval snelheid. Mijn focus was even weg en ik moest, vlak voor aankomst in het Parc Fermé, weer op gang komen. Een slechte combinatie, want ik stapte te snel af en deed de toeschouwers een snoekduik cadeau!
Gelukkig was ik snel weer ter been en fietsen was ook niet meer nodig. Wel had ik weer wat tijd verloren, maar een snelle blik op de fiets van de directe concurrent hielp mij enorm de fiets goed en snel te stallen. Ik vervolgde mijn weg naar René, droeg de nodige spullen over, en kwam alles aan op geduld, vertrouwen en een flinke dosis geluk.
Kleine 10 minuten, tweeënhalve kilometer, later kwam hij op de Finish afgestoven, de hardloper van het eerste DUO in de wedstrijd. Iets langer, meer bril, ander loopje en Belgischer. Het was Marc Rotsaert!
Leuk hem vandaag te zien, maar ik had gehoopt op een marathonloopje met een nummer 346 op de borst. Helaas kon René niets meer doen aan de door mij opgelopen achterstand en ik weet hoe moeilijk dat is als hardloper!
Desondanks was het een geweldig dag en vooral ervaring met het fietsdebuut op de MTB. Bijzondere dank gaat uit naar @René die na zijn winst in Monster de dag tevoren onze tweede plaats een gouden randje gaf!